เอาน่า ขำ..ขำ

ในชีวิตที่ผ่านมาของผม ก็คงต้องบอกว่าเคยมีความไม่เข้าใจกับคนรอบข้างบ้าง ซึ่งก็น่าจะเป็นเรื่องปกติเหมือนกันทุกๆ คนอยู่แล้ว แต่หลังจากที่เกิดความไม่เข้าใจกัน ส่วนใหญ่ทั้งหมดเรื่องราวก็สามารถจบลงด้วยดี ด้วยความเข้าใจกัน แม้ในบางเรื่อง บางคน อาจจะต้องใช้ระยะเวลาอยู่บ้าง

แต่มีอยู่คนหนึ่ง ที่ตอนแรกพอมีเรื่องขึ้น ผมก็งงๆ อึ้งๆ ว่าเป็นอะไรหว่า ประมาณแปลกใจว่าเขาเป็นอะไร พองงๆ อึ้งๆ ผ่านไป ก็จะมีหงุดหงิดบ้าง แต่พอมาระยะหลัง ได้เห็นมากขึ้น ก็ไม่งง ไม่อึ้ง ไม่หงุดหงิดแล้ว แต่จะออกแนวขำขำมากกว่า ว่า "เอ้า!..เป็นอีกแล้วแฮะ" เป็นอะไรเนี่ย

ยิ่งพอได้เห็น ได้ทราบความคิดของเขาท่านนี้ที่มีต่อผมแล้ว น่าแปลกแฮะที่ผมไม่โกรธ แต่ผมสงสารเขานะ ว่า "โห!..คิดได้ขนาดนี้เลย" ซึ่งผมคิดว่าคนรอบข้างเขาน่าสงสาร ที่จะต้องมาอยู่กับคนแบบนี้ (เอ๊ะ..หรือผมจะโดนคนเดียว?) และที่สำคัญสงสารตัวเขาเองด้วย เขาคงยังไม่รู้ตัวว่าเป็นอะไร ผมว่าอาจจะเพราะยังไม่มีใครกล้าเอากระจกให้เขามั้ง หรือว่าอาจจะมีแล้วโดนจับเขวี้ยงทิ้งไปก็ไม่รู้

ฮ่า..ฮ่า จบลงด้วยการประชดอีกแล้วกระผม (เหมือนเจ้าเมลวินจริงๆ) ช่างเป็นคนที่แย่เสียนี่กระไร เอาน่า ขำ..ขำ